Scientia in le Antiquitate classic

Il systema ptolemaic del motos celestial depictite in le Harmonia Macrocosmica (1661).

Le scientia in le antiquitate classic comprende investigationes sur le functionamento del mundo o del universo dirigite a metas practic (per exemplo, establir un calendar reliable o determinar como curar un varietate de maladias) assi como investigationes plus abstracte que pertine a philosophia natural. Le antiquitate classic es traditionalmente definite como le periodo inter le seculo VIII a.C. e le seculo VI d.C., e le ideas concernente le natura que esseva theorisate durante iste periodo non esseva limitate a scientia, ma includite etiam mythes como etiam religion. Illes qui nunc es considerate como le prime scientistas pote haber se considerate como philosophos natural, como practicantes de un profession habile (per exemplo, medicos) o como adherentes de un tradition religiose (per exemplo, guaridores de temple). Alcun del figuras plus cognoscite active in iste periodo include Hippocrates, Aristotele, Euclide, Archimedes, Hipparcho, Galeno, e Ptolemeo. Lor contributiones e commentarios se disseminava in le mondes oriental, islamic, e latin e contribueva al nascentia del scientia moderne. Lor obras comprehendeva multe differente categorias, includente mathematica, cosmologia, medicina, e physica.

Grecia classic

Le medic Hippocrates, cognoscite como le "Patre de Medicina Moderne"

Cognoscentia del causas

Iste subjecto sur le inquisition in le natura del cosas comenciava prime de omne per motos practic inter le Grecos antique. Per exemplo, un tentativa de establir un calendario es prime exemplificate per le Operas e Dies del poeta greco Hesiodo, qui viveva circa le anno 700 a.C. Le calendario de Hesiodo esseva designate a regular le activitates seasonal per le apparitiones e disapparitiones seasonal de le stellas, assi como per le fases del Luna, que esseva considerate propitio o ominose. Circa le anno 450 a.C., nos comencia a vider compilationes del apparitiones e disapparitiones seasonal de le stellas in textos cognoscite como parapegmata, que esseva usate pro regular le calendarios civil de le citates stato del Grecia sur le base de observationes astronomic.

Medicina es un altere area ubi investigationes pratic orientate del natura occurreva durante iste periodo. Le medicina greco non esseva le domino de un sol profession educate e non habeva un methodo acceptate de qualificar o licensiar. Medicos in le tradition hipocratic, guaridores de temple associate con le culto de Asclepius, collectors de herbas, venditores de medicamentas, accoucheurs, e instructors gymnastic omnes affirmava esser qualificate como sanatores in contextos specific e competiva activemente pro patientes. Iste rivalitate inter iste traditiones competente contribueva a un debate public active sur le causas e le tractamento appropriate de maladias, e sur le methodos general methodologic de lor rivalos.

Un exemplo del cercar de explanationes causative se trova in le texto hipocratic Sur le Maladia Sacre, que tracta sur le natura del epilepsia. In illo, le autor attacca su rivalos (guaridores de temple) pro lor ignorantia in attribuer le epilepsia al ira divine, e pro lor amore de ganiar. Ben que le autor insiste que le epilepsia ha un causa natural, quando illo veni a explicar qual es iste causa e qual es le tractamento appropriate, le explication es tan breve sur evidentia specific e le tractamento tan vage como illo de su rivalos. Tamen, observationes del phenomena natural continuava a esser compilate in un effortio de determinar lor causas, como per exemplo in le obras de Aristotele e Theophrasto, qui scribeva extensiveemente sur animales e plantas. Theophrasto anque produceva le prime tentativa systematic de classificar minerales e roccas, un summarium de qual es trovate in le Historia Natural de Plinio.

Le hereditate del scientia greco in iste era includeva avances substantial in cognoscimento factual causate per recerca empirical (per exemplo, in zoologia, botanica, mineralogia, e astronomia), un conscio del importantia de certe problemas scientific (per exemplo, le problema del cambio e su causas), e un recognition del importantia methodologic de establir criterios pro veritate (per exemplo, applicar mathematica a phenomena natural), nonobstante le manco de consenso universal in ulle de iste areas.

Philosophia presocratic

Philosophos materialistas

Le quatro elemento classic (foco, aere, aqua, terra) de Empedocles illustrate con un ligno ardent. Le ligno libera tote quatro elementos durante su destruction.

Le prime philosophos grecos, cognoscite como le pre-Socraticos, esseva materialistas qui provideva responsas alternative al mesme question trovate in le mythos de lor vicinos: "Como veniva a esser le cosmos ordinate in le qual nos vive?"[8] Ben que le question es multo simile, lor responsas e lor attitude verso le responsas es notabilemente differente. Secundo reportos de scriptores plus tarde como Aristotele, lor explanationes tendeva a concentrar se sur le fonte material del cosas.

Thales de Milet (624–546 a.C.) considerava que omne cosas proveniva e trova lor sustentation in aqua. Postea, Anaximandro (610–546 a.C.) suggeriva que cosas non poteva provenir ex un substantia specific como aqua, ma piuttosto de alique que ille appellava le "illimitate". Exactemente lo que ille intendeva es incerte, ma on ha suggellite que illo esseva illimitate in su quantitate, pro que le creation non falleria; in su qualitates, pro que illo non esserea subjugate per su contrario; in tempore, pro que illo non ha nec principio ni fin; e in spatio, pro que illo include omne cosas.[9] Anaximenes (585–525 a.C.) retornava a un substantia material concrete, le aere, que poteva esser alterate per rarification e condensation. Ille aduceva observationes commun (le fur de vin) pro demonstrar que le aere esseva un substantia e un experimento simple (anhelar sur su mano) pro monstrare que illo poteva esser alterate per rarification e condensation.[10]

Heraclito de Epheso (circa 535–475 a.C.) postea manteneva que le cambio, plus que ulle substantia, esseva fundamental, ben que le elemento igne pareva jocar un rolo central in iste processo.[11] Finalmente, Empedocles de Acragas (490–430 a.C.) pareva haber combinate le opiniones de su predecessores, asserente que il ha quatro elementos (Terra, Aqua, Aere, e Ignis) que produce cambio per miscer e separar sub le influentia de duo "fortias" opposit "Amor" e "Lucta".[12]

Omnes iste theorias implica que le materia es un substantia continue. Duo philosophos grec, Leucippo (prime medietate del seculo 5 a.C.) e Democrito, habeva le notion que il habeva duo entitates real: atomos, que esseva particulas parve e indivisibile de materia, e le vacuum, que esseva le spatio vacue in le qual materia esseva locate.[13] Ben que omne le explanationes ab Thales usque Democrito involve materia, lo que es plus importante es le facto que iste explanationes rival suggeri un processo continue de disputation in le qual theorias alternate esseva proponite e criticate.

Xenophanes de Colophon prefigurava paleontologia e geologia, pois ille pensava que periodicamente le terra e le mar miscela e transforma omne in limo, citante plure fossiles de creaturas marine que ille habeva vidite.[14]

Philosophia pythagoric

Le explanationes materialiste del origines del cosmos esseva tentativos de responder al question de como un universo ordinate veniva a esser; tamen, le idea de un collection casual de elementos (e.g., igne o aqua) producer un universo ordinate sin le existentia de ulle principio ordinator remaneva problematic pro alcun.

Un responsa a iste problema esseva avanciate per le sequitatores de Pythagoras (c. 582–507 a.C.), qui considerava numero como le entitate fundamental e immutabile subjacente a tote le structura del universo. Ben que sia difficile separar le facto del legenda, il pare que alicun Pythagoreanos credeva que le materia esseva facite de arrangementos ordinate de punctos secundo principios geometric: triangulos, quadratos, rectangulos, o altere figuras. Altere Pythagoreanos videva le universo arrangiate super le base de numeros, rationes, e proportiones, multo como scalas musical. Philolaus, per exemplo, affirmava que il habeva dece corporas celestial proque le suma de 1 + 2 + 3 + 4 da le numero perfecte 10. Assi, le Pythagoreanos esseva alique del prime a applicar principios mathematic pro explicar le base rational de un universo ordinate — un idea que haberea consequentias immense in le evolution del pensamento scientific.[15]

Hippocrates e le Corpo Hippocratic

Secundo le tradition, le medico Hippocrates de Kos (460-370 a.C.) es considerate le "patre del medicina" proque ille esseva le prime a facer uso de prognose e observation clinical, a categorisar morbos, e a formular le ideas detra le theoria umoral.[16] Tamen, le majoritate del Corpus Hippocratic — un collection de theorias, practicas, e diagnosticos medic — esseva frequentemente attribuite a Hippocrates con pauc justification, faciente ille difficile de saper lo que Hippocrates vermente pensava, scribeva, e faceva.[17]

Nonobstante lor variabilitate extense in terminos de stilo e methodo, le scripturas del Corpus Hippocratic habeva un influentia significante sur le practica medic de medicina islamic e occidental pro plus que mille annos.[18]

Scholas de philosophia

Le Accademia

Un mosaico que representa le Academia de Plato, del Villa de T. Siminius Stephanus in Pompeii (prime seculo post Christo).

Le prime institution de studios superior in le Grecia antique esseva fundate per Plato (circa 427–circa 347 a.C.), un Atheniense qui — forsan sub le influentia pythagoric — pare haber identificate le principio ordinator del universe como basate sur numero e geometria. Secundo un version plus tardive, Plato haberea inscrite al entrada del Academia le parolas "Que nemo ignar de geometria intrasse."[19] Aun si le historia es multo probabilemente un mytho, illo attesta nonobstante al interesse de Plato in mathematica, que es mentionate in plure de su dialogos.[20]

Le philosophia de Plato manteneva que tote cosas material es reflexiones imperfecte de ideas eternal e immutabile, justo como tote diagrammas mathematic es reflexiones de veritates mathematic eternal e immutabile. Proque Plato credeva que cosas material habeva un typo de realitate inferior, ille considerava que le cognoscibile ver per argumentation rational, analoge al demonstrationes de mathematicos.[21] Per exemplo, Plato recommendava que le astronomia esseva studiate in terminos de modelos geometric abstracte plus que observationes empirical,[22] e proponeva que le lideres esseva educate in mathematica como preparation pro le philosophia.[23]

Aristoteles (384–322 a.C.) studiava al Academia e nonobstante dissentiva con Plato in plure aspectos importante. Ben que ille concordava que le veritate debe esser eternal e immutabile, Aristoteles manteneva que le mundo es cognoscibile per experientia e que nos giunge a cognoscer le veritate per lo que nos percipe con nostre sensos. Pro ille, cosas directemente observabile es real; ideas (o como ille les appellava, formas) existe solmente como illes se exprime in materia, tal como in cosas vivente o in le mente de un observator o artisan.[24]

Le theoria de realitate de Aristoteles conducerea a un approcio differente al scientia. Al contrario de Plato, Aristoteles accentuava le observation del entitates material que incorpora le formas. Ille etiam minimisava (ma non negate) le importantia del mathematica in le studio del natura. Le processo de cambio prendeva le avantia sur le concentration de Plato sur ideas eternal e immutabile in le philosophia de Aristoteles. Finalmente, ille reduceva le importantia de le formas de Plato a un del quatro factores causal.

Ergo, Aristoteles distinguiva inter quatro causas:[25]

• le materia ex le qual un cosa esseva facite (le causa material).
• le forma in que illo esseva facite (le causa formal; similar al ideas de Plato).
• le agente qui faceva le cosa (le causa movente o efficiente).
• le proposito pro le qual le cosa esseva facite (le causa final).

Aristoteles insisteva que le cognoscimento scientific (Grece antique: ἐπιστήμη, Latin: scientia) es cognoscimento de causas necessari. Ille e su sequitores non acceptarea simple description o prediction como scientia. Le plus characteristic de le causas de Aristoteles es su causa final, le proposito pro le qual un cosa es facite. Ille arrivava a iste perspicacia per su recercas biological, tal como illos super animales marine a Lesbos, in le quales ille notava que le organos del animales serve un function particular:

« Le absentia de sorte e le servicio de finis se trova specialmente in le opera del natura. E le finis pro le qual un cosa ha essite construite o ha devenite existe appartine al que es belle.[26] »

Le Lyceo

Post le morte de Plato, Aristoteles disveloppava le Academia e viagiava ample a pro postea retornar a Athenas pro establir un schola al latere del Liceo. Como un del philosophos natural plus prolific de Antiquitate, Aristoteles scribeva e lectura super multe themas de interesse scientific, incluse biologia, meteorologia, psychologia, logica, e physica. Ille elaborava un theoria physica comprehensive que esseva un variation del theoria classical de elementos (terra, aqua, foco, aere, e aether). In su theoria, le elementos levi (foco e aere) ha un tendentia natural a mover se a partir del centro del universo durante que le elementos pesante (terra e aqua) ha un tendentia natural a mover se verso le centro del universo, formante assi un terra spherical. Como le corpores celestial (i.e., le planetas e stellas) esseva vidite como mover se in circulos, ille concludeva que illos debe esser facite de un quinto elemento, que ille nominava aether.[27]

Aristoteles usava ideas intuitive pro justificar su rationamento e poteva indicar le lapide que cade, le flammulas que surge, o le aqua que se versa pro illustrar su theoria. Su lege de motione emphasava le observation commun que le friction esseva un phenomenon omnipresente: que qualcunque corpore in motion, a minus que illo esseva agitate, devenirea in repose. Ille anque proponeva que objectos plus pesante cadeva plus rapide, e que vacuitates esseva impossibile.

Le successor de Aristoteles al Liceo esseva Theophrastus, qui scribeva libros valiose que descripeva le vita vegetal e animal. Su obras es considerate le prime a poner le botanica e zoologia sur un fundamento systematic. Le labor de Theophrastus sur mineralogia provideva descriptiones de mineras e minerales cognoscite in ille epocha, faciente alcun observationes perspicace super lor proprietates. Per exemplo, ille faceva le prime mention cognoscite del phenomenon que le mineral turmalina attrahera stuppas e pecias de ligno quando calefacte, nunc cognoscite pro esser causate per pyroelectricitate.[28] Plinio le Senior face referentias clar a su uso del obra in su Historia Natural, alsi que actualisante e forniente multe nove informationes super minerales. De ambos iste textos prime emergeva le scientia de mineralogia, e finalmente geologia. Ambos autores descripe le fontes del minerales que illes discuteva in le minas exploitate in lor tempore, de modo que lor obras debe esser considerate non solmente como textos scientific prime, ma etiam importante pro le historia de ingenieria e le historia de technologia.[7]

Altere peripateticos notabile include Strato, qui esseva un tutor al curte de le Ptolemæos e qui dedicava tempore a recerca fisica, Eudemos, qui redigeva le obras de Aristoteles e scribeva le prime libros sur le historia del scientia, e Demetrio de Phalero, qui governava Athenas pro un periodo e postea poterea haber adjutate a establir le Bibliotheca Alexandrina.

Etate hellenistic

Diagramma del Antikythera mechanism, un calculatrice astronomical analogic.

Le campagnas militar de Alexander le Grande diffuse le pensata grece a Egypto, Asia Minor, Persia, usque le fluvio Indus. Le migration resultante de multe populationes que parlava grece trans iste territorios provideva le stimulo pro le fundation de plure sedes de apprendimento, tal como illos in Alexandria, Antiochia, e Pergamo.

Le scientia ellenistic differiva del scientia grece al minus in duo respectos: primo, illo beneficiava del fertilisation cruzate del ideas grece con illos que habeva se developpate in altere civilisationes non-hellenic; secundo, usque a un certo puncto, illo esseva supportate per patronos royal in le regnos fundate per le successor de Alexander. Le citate de Alexandria, particularmente, deveniva un grande centro de recerca scientific in le seculo III a.C. Duo institutiones establite illic durante le regnatos de Ptolemeo I Soter (367–282 a.C.) e Ptolemeo II Philadelphus (309–246 a.C.) esseva le Bibliotheca e le Museo. Al contrario del Academia de Plato e del Liceo de Aristoteles, iste institutiones esseva officialmente supportate per le Ptolemæos, ben que le mesura del patronato poteva esser precari dependente del politicas del governante currente.[29]

Scholaros ellenistic frequentemente applicava le principios developpate in le pensata grece anterior in lor investigationes scientific, tal como le application de mathematica al phenomenos o le collection deliberate de datos empirical.[30] Le evaluation del scientia ellenistic, tamen, varia largemente. In un extreme es le perspectiva del scholar classic anglese Cornford, qui credeva que "tote le labor le plus importante e original esseva facite in le tres seculos a partir de 600 a 300 a.C."[31] Al altere extreme es le perspectiva del physicista e mathematico italiano Lucio Russo, qui assevera que le methodo scientific esseva de facto nascite in le seculo III a.C., solmente pro esser largemente obliterate durante le periodo roman e non esser revivificate usque al Renascentia.[32]

Technologia

Un bon exemplo del nivello de achievemento in cognoscimento astronomic e ingenieria durante le epocha hellenistic pote esser vidite in le mechanismo de Antikythera (150–100 a.C.). Illo es un computator mechanic de 37 rodes que calculava le movimentos del Sol, Luna, e possibilemente le altere cinco planetas cognoscite per le ancianos. Le mechanismo de Antikythera includeva eclipses lunar e solar previste super le base de periodos astronomic que se credeva haber essite apprendite del Babylonios.[33] Le apparato pote haber facite parte de un tradition grece ancian de technologia mechanic complex que postea, al minus in parte, esseva transmitte al munde byzantine e islamic, ubi dispositivos mechanic que era complexe, ben que plus simple que le mechanismo de Antikythera, esseva construite durante le Medievo. Fragmentos de un calendario con rodes attachate a un horologio solar, del quinto o sexte seculo del Imperio Byzantine, ha essite trovate; le calendario pote haber essite usate pro assister in le determination del tempore. Un calendario con rodes simile al apparato byzantine esseva describe per le scientista al-Biruni circa 1000, e un astrolabio del seculo XIII que ancora existe contine anque un apparato simile con horologio.[34][35]

Medicina

Un importante schola de medicina esseva formate in Alexandria ab le fin del seculo IV usque le seculo II a.C.[36] Comenciant con Ptolemeo I Soter, official medic era permittite a dissecar e examinar cadaveres pro apprender como le corpores human operateva. Le prime uso de corpores human pro recerca anatomical occurreva in le opera de Herophilos (335–280 a.C.) e Erasistratus (circa 304–circa 250 a.C.), qui recipeva permission pro facer dissectiones live, o vivisectiones, sur criminalos condemnate in Alexandria sub le auspices del dinastia Ptolemaic.[37]

Herophilos disveloppava un corpore de cognoscimento anatomical multo plus informate per le structura real del corpore human que le obras precedente. Ille anque invertera le notion de longe durata facite per Aristoteles que le cor era le "sede del intelligentia", argumentante pro le cerebro in vice.[38] Herophilos anque scribeva sur le differentia inter venas e arterias, e faceva multe altere observationes accurate sur le structura del corpore human, particularmente le systema nervose.[39] Erasistratus differentiateva inter le function del nervios sensorial e motor, e los associateva con le cerebro. Ille es attribuite con un del prime descriptiones profunde del cerebro e cerebello.[40] Pro lor contributiones, Herophilos es frequentemente appellite le "patre del anatomia", durante que Erasistratus es considerate per alcunos como le "fundator del physiologia".[41]

Mathematica

Apollonius scribeva un studio comprehensive de sectiones conic in le obra Conicas.

Le mathematica grece durante le periodo hellenistic alcanjava un nivello de sophisticated non egale pro multe seculos postea, considerante que multo del labor presentate per studiosos active in iste tempore esseva de un nivello multo avanciate.[42] Il anque ha evidencia de combinar cognoscimento mathematic con altissime nivelles de expertisa technic, como on pote trovar, pro exemplo, in le construction de projectos massive de construction (como le Syracusia), o in le mensuration del distantia inter le Sol e le Terra e le dimension del Terra per Eratosthenes (276–195 a.C.).[43]

Ben que pauco in numero, mathematicos hellenistic communicava activemente inter se; le publication consisteva in passar e copiar le obras de un collega a altere.[44] Inter le plus recognoscibile es le labor de Euclides (325–265 a.C.), qui presumibilmente scribeva un serie de libros cognoscite como le Elementos, un canone de geometria e theoria elementar del numeros pro multe seculos.[45] Le Elementos de Euclides serviva como le principal libro de texto pro le ensegnamento de mathematica theoretic usque le initio del seculo XX.

Archimedes (287–212 a.C.), un grego siciliano, scribeva circa dece tractatos ubi ille communicava multe resultatos remarkable, como le somma de un serie geometric infinite in Quadratura del Parabola, un approximation al valor de π in Mensura del Circulo, e un nomenclatura pro exprimer numeros multo grande in le Calculista de Arena.[46]

Le producto le plus characteristique del mathematica grec pote esser le theoria del sectiones conic, que esseva largemente disveloppate in le periodo hellenistic, principalmente per Apollonius (262–190 a.C.). Le methodos usate non faceva uso explicite de algebra, nec trigonometria, le secunde de quales appareva circa le tempore de Hipparchus (190–120 a.C.).

Astronomia

Le period Hellenistic videva etiam avancos in le mathematica astronomica. Aristarco de Samos (310–230 a.C.) esseva un astronomo e mathematiciano grec antique qui presentava le prime modello heliocentric cognoscite que collocava le Sol al centro del universe cognoscite, con le Terra que orbita le Sol un vice cata anno e rotante sur su axe un vice cata die. Aristarco anque estimateva le dimensiones del Sol e Luna in comparation con le dimension del Terra, e le distantias al Sol e Luna. Su modelo heliocentric non trovava multes adherentes in le antiquitate, ma ille influentiate certe astronomos del epocha moderne, como Nicolaus Copernicus, qui cognosceva le theoria heliocentric de Aristarco.[47]

In le seculo II a.C., Hipparchus discoperiva le precession, calculava le dimension e distantia del Luna e inventava le prime dispositivos astronomic cognoscite como le astrolabio.[48] Hipparchus anque creava un catalogo comprehensive de 1020 stellas, e le major parte del constellationes del hemispherio septentrional deriva del astronomia grec.[49][50] Recentemente, on ha affirmate que un globo celestial basate sur le catalogo stellar de Hipparchus se trova super le larve spatios de un grande statue roman del seculo II cognoscite como le Atlante Farnese.[51]

Etate roman

Un portrait del seculo XIX de Plinio le Senior.

Le scientia durante le Imperio Roman esseva concernite con systematisar le cognoscentia obtinite in le epocha Hellenistic precedente e le cognoscentia del vastes areas que le Romanos habeva conquerite. Il esseva principalmente le labor de autores active in iste periodo que esseva transmitte sin interruption a civilisationes ulterior.

Ben que le scientia continuava sub le dominio roman, le textos latin esseva principalmente compilationes basate sur previe opera grec. Le investigation e instruction scientific continava a esser conducite in greco. Tales obras greco e hellenistic como ha supervivite esseva preservate e developpate plus tarde in le Imperio Byzantine e postea in le mundo islamic. Tentativas roman tardive de translator scripturas grec in latin habeva successo limitate (como in le caso de Boethius), e le cognoscentia directe del majoritate del textos greco antique solamente arrivava al Europa occidental a partir del seculo XII.[52]

Plinio

Plinio le Senior publicava le Naturalis Historia in 77 post Christo, un del compilationes le plus extensive del mundo natural que superviveva usque in le Medievo. Plinio non simplicemente listava materiales e objectos ma etiam registrava explanationes de phenomenonos. Assi, ille es le prime a describer correctemente le origine del ambra como essente le resina fossilisate de arbores de pino. Ille face le inferentia ab le observation de insectos captivate intra alcun mustras de ambra.

Le obra de Plinio es divide de maniera ordinate inter le mundo organic de plantas e animales, e le dominio del materia inorganic, ben que il ha frequentes digressiones in cata section. Ille es specialmente interessate non solmente in describer le occurrentia de plantas, animales e insectos, ma etiam lor exploitation (o mal uso) per le homine. Le description de metales e minerales es particularmente detallate e valorose como le compilation le plus extensive ancora disponibile del mundo antique. Ben que multe del labor esseva compilate per le uso judiciose de fontes scripte, Plinio offere un relato personal de miniera de auro in Hispania, ubi ille esseva stationate como officiero. Plinio es specialmente significative proque ille forni plen details bibliographic de autores anterior e lor obras que ille usa e consilia. Proque su encyclopaedia superviveva le Aetates Obscure, nos cognosce iste obras perdite, mesmo si le textos mesme ha disapparite. Le libro esseva un del prime a esser imprimite in 1489, e deveniva un opere de referentia standard pro scholares del Renascentia, assi como un fonte de inspiration pro le disveloppamento de un approcha scientific e rational al mundo.

Hero

Hero de Alexandria esseva un mathematiciano e ingeniero greco-egyptian qui frequentemente es considerate le plus grande experimentator del antiquitate.[53] Inter su inventiones le plus famose esseva un molin de vento, que constitue le prime exemplo de captura de vento in terra, e un ben recognoscite description de un apparato alimentate per vapor nominate un aeolipile, que esseva le prime machina a vapor registrate.

Galeno

Le plus grande practicante medic e philosopho de iste epocha esseva Galeno, active in le seculo II post Christo. Circum 100 de su obras ha survivite — le plus pro qualcunque auctore grec antique — e compli 22 volumines de texto moderne.[54] Galeno nasceva in le ancian citate greco de Pergamo (nunc in Turcia), le filio de un architecto succedite qui dava a ille un education liberal. Galeno esseva instruite in tote le scholas philosophic principal (platonismo, aristotelismo, stoicismo e epicureismo) usque que su patre, movite per un sonno de Asclepio, decidiva que ille deberea studiar medicina. Post le morte de su patre, Galeno viagiava amplemente a cercar le melior medicos in Smyrna, Corintho e finalmente Alexandria.[55]

Galen accumulava multo del cognoscimentos obtenite per su precessores, e promoveva le investigation del function de organos per dissectiones e vivisectiones de cercopitecos, boves, porcos e altere animales.[56] In 158 post Christo, Galeno serviva como medico chef pro le gladiatores in su citate native de Pergamo, e ille poteva studiar omne sortas de vulneras sin realisar ulle dissection human. Tamen, per su experimentos, Galeno poteva reverter multe credentias durabile, tal como le theoria que le arterias contineva aere que le transportava a omne partes del corpore ab le corde e le pulmones.[57] Iste credentia se basava originalmente super le arterias de animales morte, que pareva esser vacue. Galeno poteva monstrar que le arterias vive contine sanguine, ma su error, que deveniva le orthodoxia medic establite pro seculos, esseva de supponer que le sanguine va e veni ab le corde in un movimento de fluxo e refluxo.[58]

Anatomia esseva un parte prominente del education medic de Galeno e esseva un grande fonte de interesse durante tote su vita. Ille scribeva duo grand opusculos anatomical, De anatomica administratione e De usu partium corporis humani. Le information in iste tractatos deveniva le base de auctoritate pro omne scriptores medic e medicos durante le proxime 1300 annos, usque que illos esseva contestate per Vesalio e Harvey in le seculo XVI.[59][60]

Ptolemeo

La traduction latin de George Trebizond de l'Almageste de Ptolémée (vers 1451).

Claudio Ptolemeo (circa 100–170 post Christum), qui viveva in o circa Alexandria, conducea un programma scientific centrante se in le scriptura de circa dozena libros super astronomia, astrologia, cartographia, harmonia, e optica. Malgrado lor stilo sever e lor alte technicalitate, multe de illos ha supervivite, in alcun casos le unic restantes de lor genere de scriptura ab le antiquitate. Duo themas principal que se evidentiava in le obras de Ptolemeo es le modelisation mathematic de phenomenos physic e methodos de representation visual del realitate physic.[61]

Le programma de investigation de Ptolemeo involveva un combination de analyse theoritic con considerationes empirical, visibile, per exemplo, in su studio systematisate de astronomia. Le Mathēmatikē Syntaxis de Ptolemeo (Ancian Grece: Μαθηματικὴ Σύνταξις), plus cognoscite como le Almagesto, cercava meliorar le travalio de su precessores construente astronomia non solmente super un base mathematic secur, ma etiam demonstrante le relation inter observationes astronomic e le theorias astronomic resultante.[62] In su Hypotheses Planetari, Ptolemeo descripe in detail representationes physic de su modelos mathematic trovate in le Almagesto, presumibilemente a scopo didactic.[63] Similmente, le Geographia se interessava in le elaboration de cartas accurate con le uso de information astronomic, al minus in principio.[64] Al contrario de astronomia, tanto le Harmonia como le Optica contine (a parte analysen mathematic de sono e vista, respectivemente) instructiones sur como construer e usar instrumentos experimental pro corroborar theorias.[65][66] Retrospicte, es evidente que Ptolemeo ajustava alicun mensuras reportate pro concordar con su assumption (incorrecte) que le angulo de refraccion es proportional al angulo de incidence.[67][68]

Le meticulositate de Ptolemeo e su preoccupation con le facilitate de presentation de datos (pro exemplo, in su ample uso de tabulas[69]) practicamente garantiva que le travalio anterior sur iste subjectos essera neglegite o considerate obsolete, usque al puncto que quasi nihil resta de le obras a que Ptolemeo frequentemente se refere.[70] Su travalio astronomic particularmente definiva le methodo e le subjecto de investigation future pro seculos, e le systema ptolemaic deveniva le modello dominante pro le motos del celos usque al seculo XVII.[71]

Bibliographia

• Alioto, Anthony M. A History of Western Science. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall, 1987. (ISBN 0-13-392390-8).
• Barnes, Jonathan. Early Greek Philosophy. Published by Penguin Classics
• Clagett, Marshall. Greek Science in Antiquity. New York: Collier Books, 1955.
• Cornford, F. M. Principium Sapientiæ: The Origins of Greek Philosophical Thought. Cambridge: Cambridge Univ. Pr, 1952; Gloucester, Mass.: Peter Smith, 1971.
• Lindberg, David C. The Beginnings of Western Science: The European Scientific Tradition in Philosophical, Religious, and Institutional Context, 600 B.C. to A.D. 1450. Chicago: Univ. of Chicago Pr, 1992. (ISBN 0-226-48231-6).
• Lloyd, G. E. R. Aristotle: The Growth and Structure of his Thought. Cambridge: Cambridge Univ. Pr, 1968. (ISBN 0-521-09456-9).
• Lloyd, G. E. R. Early Greek Science: Thales to Aristotle. New York: W.W. Norton & Co, 1970. (ISBN 0-393-00583-6).
• Lloyd, G. E. R. Greek Science after Aristotle. New York: W.W. Norton & Co, 1973. (ISBN 0-393-00780-4).
• Lloyd, G. E. R. Magic Reason and Experience: Studies in the Origin and Development of Greek Science. Cambridge: Cambridge Univ. Pr, 1979.
• Pedersen, Olaf. Early Physics and Astronomy: A Historical Introduction. 2nd edition. Cambridge: Cambridge University Press, 1993. (ISBN 0-521-40899-7).
• Stahl, William H. Roman Science: Origins, Development, and Influence to the Later Middle Ages. Madison: Univ. of Wisconsin Pr, 1962.
• (2023) Ancient Greek and Roman science: a very short introduction. Oxford: Oxford University Press. ISBN 9780198736998. 
• Thurston, Hugh. Early Astronomy. New York: Springer, 1994. (ISBN 0-387-94822-8).