Tony Duvert

Tony Duvert
Sexo	mascule
Nascentia	1945-07-02 (Villeneuve-le-Roi)
Decesso	2008-07-02 (Thoré-la-Rochette)
Citatania	Francia
Occupation	scriptor, jornalista[*], romancero[*]
Obras notabile	Paysage de fantaisie, Q67130996[*]
Parentes	patre Georges Duvert[*]
Fratres/sorores	Gilles Duvert[*]
Premios	Premio Médicis
Lingua	francese
Identificatores
ISNI	0000000109185687
VIAF	79024569
IMDB	nm1904460
Commons	Tony Duvert

Tony Duvert (Villeneuve-le-Roi, Francia, 2 de julio 1945 – Thoré-la-Rochette, Francia, 2008) esseva un scriptor e jornalista francese, autor de romances e essayos. Le thematica principal de su obra es centrate super le pedophilia homosexual, le infantia, le critica al familia e le critica al education sexual del societate burgese moderne. In 1973 ille ganiava le Premio Médicis con le romance Paysage de fantaisie.

Le 'revolution sexual' e le attitude relativemente tolerante del intellectuales verso le pedophilia e le sexualitate infantil in le annos 1970 permetteva que Tony Duvert deveniva un figura public respectate e un scriptor de certe renomine.

Desde 1980, le successo de Tony Duvert diminueva. Ille viveva isolate in le departimento de Loir-et-Cher, se installava con su matre in le fin del annos 80 e in 1989 publicava un ultime libro, Abécédaire malveillant, ante de esser quasi totalmente oblidate. Depost le morte de su matre, ille passava sol e multo distante del vita public le ultime dece-duo annos de su vita, conservante multe poc relationes personal.

Biographia

Infantia e education (1945–1966)

Tony Duvert nasceva le 2 de julio 1945 in Villeneuve-le-Roi, filio de Georges Duvert, receptor de registration nascite in Meknès (Marocco) in 1918, e de Ferdinande Maury, nascite in Worms (Germania) in 1920. Ille habeva duo fratres, Alain e Gilles. Puero «timide e plus tosto reservate», ille apprendeva multo juvene a leger e sonar le piano e manifestava un gusto pronunciate pro le campania. In 1980, in su ensaio L'Enfant au masculin, ille scribera que su vita sexual comenciava al etate de 8 annos e que se faceva sodomisar pro le prime vice a 12:

«Io deveva expectar usque al dece-duo annos pro esser al fin sodomisate de importantia: multe infantes al quales io lo livrava me beccava le ano attentivemente, ma isto non extingueva le foco interior que attisava in me le grande membros que io masturbava hic e la. Il esseva necessari un violation. Del qual io esserea le autor, evidentemente. Le victima esseva un adolescente de dece-cinque o dece-sex annos qui se masturbava con me a vices. Qual effortios pro convincer ille imbecille con un grande penis a fin que ille montarea super me!»

Iste vita sexual hastive le valeva esser expulsate del schola a 12 annos pro haber habite relationes homosexual con un companion plus grande: su parentes le inviava al psychiatro Marcel Eck, specialista in le «tractamento» del homosexualitate, cuje methodos ille describerea in 1980 como brutal e humiliante. Postea ille realisava un fuga e un tentativa de suicidio. Su patre moriva poco postea.

In 1961 ille se incorporava al lyceo Jean-Baptiste Corot de Savigny-sur-Orge, reputate in le region. Alumno brillante, ille esseva rejectate pro su orgolio e pro su homosexualitate, e habeva poc amicos proxime usque su professor de philosophia le presentava in le fin de 1963 a Christian Duteil, futur professor de philosophia e jornalista. Ambes son primate in 1964 in le concurso general del lyceo (Duvert con un accessit e Duteil con un mention special). Illes se displacia sovente a Paris, ubi Duvert multiplica su experientias homosexual. Depost le lyceo ille se installa in Paris pro comenciar un licentia de litteras, ma ille prefereva dedicar se al scriptura.

Initios litterari (1967–1973)

In 1967, Tony Duvert inviava le manuscripto de Récidive a Jérôme Lindon, del editorial Minuit, cuje catalogo exigente e successo de critica (illo ha publicate Samuel Beckett e un grande numero de autores del «nouveau roman») pareva al juvene scriptor un garantia de qualitate. Lindon recognosceva immediatemente le potential de Duvert e acceptava publicar le obra. Tony Duvert debutava inde in litteratura al etate de 22 annos. Totevia, Lindon, conscie del riscos de publicar un roman ubi le pornographia esseva tanto presente, optava pro un edition limitate (712 exemplares) e pro un lanceamento discrete: publicate sin servicio de pressa, le libro solmente esseva disponibile per subscription, o in librerias seligite que lo vendeva discretemente.

Multo productive, Duvert publica in le annos sequente tres romanes: Interdit de séjour e Portrait d’homme-couteau in 1969, Le Voyageur in 1970. «Sempre plus sexual, sempre plus violente e sempre plus experimental», illos ancora son vendite per subscription, lo que non impediva que on prohibirea le vendita al minores de Interdit de séjour, assi como su publicitate e exposition, per un decreto del 10 de julio 1969.

In iste quatro prime romanes, le rejection al conventiones del roman classic deveni plus e plus extreme, plus pro voluntate subversive que pro sequer le moda: stylo incoherente, jocos typographic, absentia o multiplicitate del intrigas, del narratores, del chronologia o del factos, absentia de punctuation in Le Voyageur. In plus, iste experimentationes narrative e stylistic esseva accompaniate de un «dimension politic» del obras, que critica le societate burgese per medio del pornographia violente, del apologia del fuga e del promotion del relationes sexual inter adultos e infantes. Duvert serea sovente relationate con le currente del Nove Roman; del resto ille elogiarea in 1968 le romancero Robert Pinget in un articulo publicate in le revista Critique. Totevia, demandate sur su filiation litterari, Duvert precisarea sentir un «grande aversion» pro le stylos de altere autores del Nove Roman, como Alain Robbe-Grillet o Michel Butor.

Benque iste characteristicas comenciava assecurar le un certe successo critic, ille vendeva poco. A fin de assecurar le un salario fixe, Lindon decideva ingagiar le pro diriger un nove revista litterari, Minuit, que publicarea desde su prime numero, in plus de Duvert, Samuel Beckett, Pierre Bourdieu, Roland Pinget e Alain Robbe-Grillet. Benque durante plure annos ille realisava su labor con successo, su character limitava ancora le extension de su rete de influentia, etsi le mesme anno ille ligarea amicitate con le designator Michel Longuet.

Al initio del annos 1970, Tony Duvert se amica con un matre celibe que ille apprecia poco, a fin de approximar se a su filio. Apparentemente poco attentive al puero, e desirante partir in viage sol, le matre confideva le infante a Tony Duvert durante le estate 1973. Duvert passava con le puero, de octo annos de etate, un septimana sol in un casa comprate poco antea per le matre del scriptor e un de su fratres in Thoré-la-Rochette. Il sembla probabile que durante iste tempore Duvert habeva relationes sexual con le infante. Iste episodio servirea de trama pro su roman Quand mourut Jonathan.

Recognoscentia critic (1973–1979)

Le publication in 1973 de su roman Paysage de fantaisie marcava un momento crucial. Sorta de longe reverie hallucinate sur un bordello de infantes, illo esseva recipite multo favorabilemente per le critica del epocha que videva ibi, secundo le psychoanalysta Serge André, «le expression de un san subversion». Pro Claude Mauriac, le obra revela «un capacitates e un arte que le parola talento difficilemente pote expressar».

Gratias al appoio de Roland Barthes, qui habeva entrate poco antea al jurato, Duvert recipeva al initio de novembre le Premio Medicis 1973, lo que constitueva un parve surprisa. Duvert, ante le jornalistas qui discoperiva su facie pro le occasion, appareva nervose e mute, e su character difficile le duceva a disputar le mesme nocte con su sustenos, Barthes inclusive, durante le repasto de celebration del premio: un violente querela explodeva inter Tony Duvert e Roland Barthes, a proposito del pedophilia.

Usque alora poco cognoscite in le sino del mundo cultural e del medias, Tony Duvert comenciava a dar su prime interviews al pressa. Iste visibilitate mediatic permitteva que su prime essayo, Le Bon Sexe illustré, prolongation de su articulo de 1973 "La sexualité chez les crétins", esseva commentate in le pressa depost su publication in 1974. In iste obra, partialmente inspirate in su experientia del estate de 1973, ille criticava fortemente le education sexual e le familia. In Le Bon Sexe illustré, Duvert affirmava: «On debe recognoscer al minores, infantes e adolescentes, le derecto de facer amor». Le reception esseva positive, benque le criticos laudava plus su humor e su capacitate pro observar le hypocrisia del «societate burgese» que le prescriptiones e le ideologia ipse de Duvert. Cata un del capitulos del essayo esseva illustrate con un photo que representava un juvene adolescente erecte.

Al initio de 1974, gratias al denero del premio, ille quittava Paris, que ille non gustava multo, e se installava in Marrakech, in le quartiero del Guéliz. In su prime menses in Marocco, ille jaceva con numerose adolescentes e infantes, e abandonava le scriptura. Al fin del anno, ille quittava su allogiamento moderne pro un appartamento plus parve in le citate vetule, e se imbarcava in le redaction de Journal d'un innocent, transposition espaniol de su experientia maroccan, con un stylo plus classic que illo de su libros precedente. Ille retornava in Francia in le medio de 1975, bastante disabusate pro su experientia del societate maroccan, passava le estate in Thoré-la-Rochette e postea se installava in Tours, fuginte de Paris e del mundo litterari. Le libro serea publicate in 1976.

Al fin del anno, ille se mitteva a scriber un roman, transposition romantisate de su histoira del estate 1973: le redaction de Quand mourut Jonathan le prendeva un longe anno que ille passava recludite in le Loir-et-Cher. Su contactos con Lindon serea unicamente epistolar. Durante le mesme periodo, ille scribeva poemas in prosa, curte novellas recolligite per le editorial Fata Morgana in 1978 in duo obras: District e Les Petits Métiers.

Totevia, le estima critic non permitteva a Duvert de attinger le successo que ille expectava como resultato de su premio Medicis; ille decideva alora scriber un roman que reprendeva su themas de predilection, tote essente minus pornographic e presentante un factura stylistic absolutemente classic a fin de sensibilisar de su ideas un publico que ille expectava le plus large possibile. Publicate in martio 1979, L'Île Atlantique «suscita[va] articulos dithyrambic» de Bertrand Poirot-Delpech, François Nourissier o Madeleine Chapsal, e se vendeva effectivemente «un poco melior» que le libros precedente.

Al fin del annos 1970, Duvert esseva presente in le pressa (ille scribeva grillias de parolas cruciate pro Le Gai Pied, esseva interviewate per Libération), e in le librerias: in 1980, le essayo L'Enfant au masculin, in le qual ille denunciava le rejection ancora persistente del pedophilia e criticava lo que ille appellava «le heterocratia», constitueva su quinte publication in tres annos. Ille continuava tamen a viver in Tours, sojornante brevemente in Paris solmente in rar occasiones.

Retiro del mundo (1981–2008)

Malgrado iste interesse pro su travalio, Duvert se recludeva plus e plus. Depost L'Île Atlantique, ille se dedicava al roman de genere con Un anneau d'argent à l'oreille, inspirate in le roman policiari, ma ancora multo critic con le societate adulte. Convincite que Lindon non gusta iste libro, Duvert es disappunctate del reception del pressa. Le critico de Le Figaro Michel Nuridsany vide tamen «un momento crucial» in le obra de ille «qui on concorda a considerar como un del melior scriptores de su generation».

Le reculamento de Duvert se aggravava, ille se affundeva in le rejection de tote rol social e in le paranoia. Le incontros con su amicos, mesmo le plus proximes, como Michel Longuet, assi como le responsas a lor litteras, se spatiava plus e plus. Ille se imbarcava in un projecto autobiographic, La Ronde de nuit, que ille non finirea, benque Lindon reciperea alcun capitulos. Al fin del annos 1980, malgrado le extreme patientia de su proprietario, Duvert non poteva plus pagar le location de su appartamento, depost plure annos jam passate sin calefaction ni telephono. Ille se retirava alora presso su matre in Thoré-la-Rochette. In 1988, quando L'Île Atlantique esseva editate in pocha per Seuil, François Nourissier regrettava in Le Monde le disparition litterari de Duvert. In 1989 se publicava ancora un libro de aphorismos, Abécédaire malveillant. Malgrado su grande qualitate litterari, le libro esseva mal recipite per le critica, Le Figaro exceptate. Tony Duvert publicava nihil plus desde alora.

In 1996, le matre de Duvert moriva. Ille le faceva incinerar sin ceremonia. Ille viveva absolutemente sol, sortinte solmente in le vespere o pro facer emptiones in taxi. Ille non habeva contactos con su vicinos e passava pro un sorta de folle qui legeva in voce alte textos que ille destrueva immediatemente. Benque oblidate, su obra tamen influentiarea ancora, al fin del annos 1980, alcun autores del editorial Minuit, como Eugène Savitzkaya, Hervé Guibert e Mathieu Lindon o plus tarde Gilles Sebhan.

In 2005, Gérard Mordillat adaptava pro le canal de television ARTE L'Île Atlantique, sin que Duvert interveniva in nulle maniera in le procedimento, ma pro dar su approbation al editor, pois que ille ancora habeva necessitate de denero. Depost le diffusion del telefilm in decembre 2005, le revista Livres-Hebdo recordava que on videva in Duvert «un autor essential», potentialmente «le plus grande scriptor de su generation». Immediatemente postea, L'Île Atlantique esseva reeditate in pocha per Minuit, ma Duvert non reapparerea plus. In februario 2008, Jean-Pierre Tison sera le ultime persona qui recipera notitias del scriptor.

Le corpore de Tony Duvert esseva trovate in su domicilio le 20 de augusto 2008, plure septimanas depost su decesso, in stato de decomposition avantiate. Su morte datarea del initio de julio. On trovava in le casa imagines de pornographia infantil (David Caviglioli, critico de Le Nouvel Observateur, videva in isto le «final repugnante de un impasse sexual e moral in le qual mesmo le litteratura se ha perditer») e on parlava de manuscriptos inedite, ma secundo su fratre Alain, Tony Duvert, multo impovrite, habeva «lassate solmente debitasr» e non le minime scripto. Poco tempore depost le anuncio de su morte, le necrologias esseva in lor majoritate elogiose, formante secundo René de Ceccatty "un curiose requiem consensual.

Stylo litterari

Su obras son marcate, in plus del influentia del nouveau roman, per le recurrentia del themas characteristic de Tony Duvert: le infantia, le pornographia, le dolor, le sexo, le innocentia. Le critico Claude Mauriac lo describe in Paysage de fantaisie como un «passage continue de lo abominabile a lo deliciose e de lo execrabile a lo exquisite» que revela, secundo ille, «un capacitates e un arte que le parola talento difficilemente pote expressar».

Plure de su obras entra in le tradition sadian de association del violentia con le sexualitate, ligate al credentia in le importantia fundamental del cruelitate tanto in le relationes social como sexual. De altere parte ille es considerate in su initios como un «discipulo de Jean Genet» (autor que ille ipse affirma appreciar poco). René de Ceccatty le describe como un «excellente portraitista del stupiditate», in le tradition de Gustave Flaubert. Su prime fictiones poetic son proxime al obras de Alain Robbe-Grillet, ben que ille se inclina postea verso un realismo poetic attente al innovationes de Ian McEwan.

Defensa del pedophilia e del sexualitate infantil

Cognoscite pro le reivindication de su pedophilia, Tony Duvert defende «le derecto del infantes a disponer de lor libere sexualitate». Duo ensaios in particular illustra su convictiones (Le Bon Sexe illustré, publicate in 1974, e L'Enfant au masculin in 1980), le quales se trova anque transponite in plure romances ubi le relationes pedophile con pueros juvene occupa un loco preponderante, como Quand mourut Jonathan o Journal d'un innocent. In Quand mourut Jonathan, le puero appare como le initiator de su relation sexual con le protagonista adulte, a qui ille incoragia a le sodomisar.

In Le Bon Sexe illustré, Duvert affirma: «Le information sexual del puero de 10/13 annos non presenta alcun problema pro qui face amor con ille (...). Le puero de 10/13 ha dunque tante sexualitate como ille pote e, ben que ab ora ille lo dissimula accuratemente ante su parentes, ille es sovente a disposition de multe aventuras clandestine de qualcunque color». In le mesme obra, ille ridiculisa un imagine de alerta contra le pedophilos e denuncia le repression exercite contra istes ultime, in considerar que «le prohibition que affice le pederastia es un simple corollario de illes qui, in nos, condemna de un parte le homosxualitate e, de altere parte, le sexualitate del minores» e que le abusator sadic o assassino de infantes es un cosa «rarissime». Pro Tony Duvert, «il es conveniente reiterar que inter infantes pubere e impubere il ha nulle differentia de aptitude pro le placer; solmente cambia, plus o minus, le actos de placer, lor codigos, lor rolos, lor socialisation. Secundo ille, le violationes de infantes son «totalmente repugnante como abuso de poter –e solmente como tal, es clar».

In 1979, poco tempore depost le publication de L'Île Atlantique, Tony Duvert concede un interview a Libération in le qual ille affirma: «Pro me, le pedophilia es un cultura: illo debe esser un voluntate de facer qualcosa de ille relation con le infante. Si il se tracta simplemente de dicer que ille es gratiose, fresc, belle, bon por leccar le in tote le locos, io es evidentemente de iste opinion, ma isto non es sufficiente... Sin dubita, on pote crear relationes salvage totalmente personal: ma il non es question de contentar se con relationes salvage si on ha relationes con infantes. Il es indispensabile que le relationes sia cultural: e il es indispensabile que occorre qualcosa que non sia ni paternal, ni pedagogic. Il es necessari que habe creation de un civilisation». In iste mesme interview, Tony Duvert critica le poter dal matres super le infantes, que ille qualifica de «matriarcato por impuberes», e consilia «impedir que le feminas habe un derecto exclusive super le infantes (...). Ja non se tracta que habe relationes sexual o non. Io cognosce un puero e si le matre oppone al relationes que io ha con ille, isto non es de necun modo pro historias de penis, isto es super toto proque io le leva ille. Pro historias de poter, si. In altere parolas, illas se appropria de un pupa e cuida de illo».

In 1980, Tony Duvert publica le ensaio L'Enfant au masculin, in le qual ille affirma que le relationes sexual inter un homine adulte e un puero depende del homosexualitate del minor e que le repression del pedophilia face parte integrante del persecution del homosexuales Quanto al consentimento del minor, Tony Duvert scribe: "[Le] libertate pro sortir de un situation in que nos habeva consentite es, evidentemente, le garantia necessari e suficiente del valor del consentimento in se mesmo. Il non ha necessitate de discuter super le «capacitate» (del menor in particular) de alcuno pro consentir o non con cognoscentia de causa: on es sempre capacitate, mesmo un bebe, pro distinguer lo que gustamos o non gustamos, e pro expressar iste appreciation". Duvert affirma: «Le pedophilos reclama le derecto a viver liberemente le amor que les concede un infante, e a gauder liberemente le placeres amorose, mesmo passager, in le quales illes discoperi que un puero e un homine pote esser felice como diabolos». Secundo Duvert, «le pedophilo obscura le valores paternal: inter le grege, o bestial, le infantes ordinari, ille discoperi le miraculos human» (...) «le pedophilo demanda troppo e ille introduce valores troppo authentic». In le mesme obra, ille denuncia anque le «necessitate feminin de poter super le infante», le «heterocratia», isto es, le «totalitarismo» que representa, secundo ille, le heterosexualitate erigite como norma e le bisexualitate (masculin), que ille qualifica de «trappa pro cunnos». E ille manifesta su disdigno al moralistas, culpante les del repression sexual que ille suffreva in le infantia: "Io dedica iste memoria al canalias (...) que me predica hodie le «respecto» al menor. Moralistas cec, io esseva iste minor e io suffriva iste respecto". Quanto a su gustos, ille scribe: «mi pedophilia, dunque, se centra super le pueros impubere. Ma quando comencia le impubertate? Le bebes non me attrahe ancora; io gusta follemente le parvos de duo a tres annos, ma iste passion sempre restava platonic; io nunquam faceva amor con un puero de minus de sex annos e iste manca de experientia, ben que io lo lamenta, realmente non me causa frustration. Contrarimente, al sex annos, le fructo me pare matur: ille es un homine e le manca nulle. Isto deberea esser le etate del majoria.». In iste obra, Duvert affirma que ille ha habite relationes sexual «con plus que mille pueros (...) de sex a cinquenta annos e plus».

In 1989, in su obra Abécédaire malveillant, Tony Duvert denunciara lo que ille considera le utilisation del pedophilia e del repression del sexualitate infantil —sub le egida del «protection» contra le sexo— como un pretexto politic del dextra pro exercer le repression e le control social con le complicitate del sinistra, strategia que ille assimila a un ideologia fascista que ille defini como le union de un «neonazismo» e un «christianismo assassino»:

«Proteger le infantes del sexo —comenciante per le sue, que es destruite— es le alibi que le dextra invoca ja in plure paises de Europa pro infestar le societate, pro prender le control del vitas private, del imprimitos, del imagines, del manifestationes public, del initiativas in que participa minores, pro regnar per le suspicion, le denunciation, le investigation generalisate, pro perquiser con qualcunque pretexto, pro isolar del mundo le infantes, pro persequer le libertates que illo non pote supprimer. Le dextra tira profito assi de un grave debilitate del progressistas, qui non ha le corage de renovar le habitos, ni le imagination de crear pro le infantes, secundo lor sexo, un status social que les forni le derecto a un pensamento personal e a un vita private.

Ma esque il ha un politico, un intellectual «de sinistra», qui vide in le infante alco plus que un parve bestia de etate e sexo indeterminate, un poc emovente, un poc incombrante, que deve esser confidite, con tote justification, al damas e al eunuchos, sperante que ille similara con su patre?

Le conservatores, le moralistas hypocrita, le richissime lobbies confessional, ha sasite liberemente tote le infantia. Le obscurantistas ha conquirite le derecto exclusive de formar le conductas. Assi cresce le electorado del dextra que deman regnara, e que va se appellar, nos divina, socialista, europee e national...

Le peste nigre retorna. Ille se expande inter le mesme indiferentia que ante sexanta annos. Con le complicitate del sinistra e del intelligentsia, que offusca lor proprie puritanismo e lor incommensurabile disdigno al «minores», illo es un neonazismo sempre minus abscondite e un christianismo assassino que se uni contra le homine, e que va imponer lor ideologia bestial al juventute de duo continentes sin incontrar obstaculos».

Bibliographia

Romances

• Récidive, Éditions de Minuit, Paris, 1967. Nove version in 1976. ISBN 2-7073-0093-4.
• Interdit de séjour, Éditions de Minuit, Paris, 1969. Nove version in 1971. ISBN 2-7073-0160-4.
• Portrait d'homme-couteau, Éditions de Minuit, Paris, 1969. Nove version in 1978. ISBN 2-7073-0193-0.
• Le voyageur, Éditions de Minuit, Paris, 1970. ISBN 2-7073-0224-4.
• Paysage de fantaisie, Éditions de Minuit, Paris, 1973. Premio Medicis 1973.
• Journal d'un innocent, Éditions de Minuit, Paris, 1976. ISBN 2-7073-0095-0.
• Quand mourut Jonathan, Éditions de Minuit, Paris, 1978. ISBN|2-7073-0219-8.
• L'Île Atlantique, Éditions de Minuit, Paris, 1979. ISBN 2-7073-0250-3. Reedition tasca 2005. ISBN 2-7073-1933-3.
• Un anneau d'argent à l'oreille, Éditions de Minuit, Paris, 1982. ISBN 2-7073-0606-1.

Essayos e articulos theoric

• "La parole et la fiction: à propos du Libera", Critique, nro 252, maio 1968. Reedition Éditions de Minuit, 1984. ISBN 2-7073-0674-6.
• "Des courants d'air gelés", Preuves, nro 209-210, augusto-septembre 1968.
• "La lecture introuvable", Minuit, nro 1, Éditions de Minuit, novembre 1972.
• "La sexualité chez les crétins", Minuit, nro 3, Éditions de Minuit, martio 1973, pp. 60-72.
• "La folie Tristan, ou, L'indésirable", Minuit, nro 4, Éditions de Minuit, maio 1973, pp. 53-70.
• Le bon sexe illustré, Éditions de Minuit, Paris, 1973. ISBN 2-7073-0003-9.
• "Alejandro - le corps du désir", prefacio al catalogo del exposition Ramon Alejandro, Galerie Arta, Genua, martio 1974.
• "L'érotisme des autres", Minuit, nro 19, Éditions de Minuit, maio 1976, pp. 2-12.
• L'enfant au masculin, Éditions de Minuit, Paris, 1980. ISBN 2-7073-0321-6.
• "Idée sur Narcisse", Masques, nro 3, hiberno 1979-1980
• "Genet contre Bataille", Masques, nro 12, hiberno 1981-1982.
• Abécédaire malveillant, Éditions de Minuit, Paris, 1989. ISBN 2-7073-1316-5.

Narrationes poetic

• "District", in Les Cahiers du Chemin, nro 3, Gallimard, april 1968.
• "Ballade des petits métiers", Minuit nro 24, Éditions de Minuit, april 1977.
• District, Fata Morgana, Montpellier, 1978. Nove version del texto publicate in 1968 in Les Cahiers du Chemin, nro 3.
• "Le garçon à la tête dure: inspiré des Mille et une Nuits", Minuit, nro 30, Éditions de Minuit, septembre 1978.
• Les petits métiers, Fata Morgana, Montpellier, 1978. Version ampliate del texto publicate in 1977 in Minuit, nro 24.
• "Conte", Libération Sandwich, nro 4, 22 decembre 1979.
• "ABC par Tony Duvert", Libération, nro 2015, 7-8-1980. Compilation de textos.

Pressa

• Parolas cruciate e numerose articulos in le revista Le Gai Pied.

Interviews

• "L'érotisme n'est pas un violon d'Ingres", conversation in L'Express, nro 1124, 22-28 januario 1973, p. 106.
• "Tony Duvert – Non à l'enfant poupée", declarationes compilate per Guy Hocquenghem e Marc Voline, Libération, 10 e 11 de april 1979.