Movimento pedophile in Nederland

De Wikipedia, le encyclopedia libere
Movimento pedophile in Nederland


Le movimento pedophile in Nederland nasce durante le decade de 1950, a traverso le activitate del psychologo Frits Bernard e del senator e jurista Edward Brongersma. Centrate super un debatto academic dismythificator, illo rapidemente da loco al creation de numerose associationes de defensa del pedophilia in multe paises. In le annos 1970, in le contexto del 'revolution sexual', le movimento experientia un avantiamento transitori, ma illo comencia a recular a partir del annos 1980.

Historia[modificar | modificar fonte]

Prime movimentos (1940–1969)[modificar | modificar fonte]

In 1940, le psychologo e sexologo nederlandese Frits Bernard establiva contactos con le advocato J. A. Schorer, presidente del branca nederlandese del Wissenschaftlich-humanitäres Komitee, Committee Scientific Humanitari (WhK) german, le prime organisation de defensa del homosexuales e transexuales, e a traverso ille con le doctor Benno Premsela, tamben cognoscite como le prime sexologo de Nederland. Bernard sapeva que le WhK, junctemente con su organisation international, le Institut für Sexualwissenschaft, Instituto pro le Scientia Sexual, habeva publicate articulos super le interactiones adulto-infante usque a 1933[1]. Con le declaration de guerra del alliatos al Germania nazi e le victoria de isto in le prime phase del contention in Europa, le campanias de legitimation del pedophilia habeva essite prohibite e qualcunque banalisation super le thema fortemente penalisate, pois que le articulo 176 del Verordnungsblatt nro 81 concernente le interactiones adulto-infante del legislation german debeva ser includite in le legislation nederlandese per ordine de Adolf Hitler. Le Instituto pro le Scientia Sexual habeva essite litteralmente destruite depost le arrivata del nationalsocialismo al governo de Germania in 1933. Le membros del WhK Arent von Santhorst e Bob Angelo habeva destruite tote le documentation del WhK nederlandese a fin de impedir le investigationes del nazis.

In le annos 1950, a partir del restos del branca nederlandese del WhK, Frits Bernard e alteres funda in Le Haya le association Enclave Kring[nota 1], dedicate al studio scientific del pedophilia. Considerate como le prime organisation del activismo pedophilic, le gruppo se installa postea in Rotterdam[2][3]. Su objectivos son "rumper con le prejudicios super le questiones concernente al contactos erotic e relationes inter minores e adultos (...), forninte information e assessoramento (...) [e] initiar un programma de assistentia directe [pro avantiar] verso un revision del codice penal"[4]. In 1958 Bernard funda un editorial con le mesme nomine a fin de diffunder le ideas del association. Disveloppate con le idea de devenir un organisation international, Enclave Kring obtene appoio in Europa occidental, New York, Japon e Hong Kong, locos ubi in alcun casos Bernard mesme habeva conferentiate. Fructo de su effortios, le association recipe un responsa favorabile super le activismo pedophilic de diverse publicationes independente, como le nederlandese Vriendschap (publicate desde 1859), le german Der Weg zu Freundschaft und Toleranz, le danese Amigo e le nederlandese Verstandig Ouderschap in le annos 1960. Le NVSH, vanguarda del movimento pro le libertates sexual, ha alora, in parolas de Bernard, un attitude multo critic verso le pedophilos[4].

Ante le poc quantitate de studios dedicate al phenomeno del pedophilia e con le desiro de combatter le stigmatisation social, Brongersma e Bernard scribe, de 1959 a 1964, diverse articulos presentante le pedophilia desde un puncto de vista favorabile, le quales son publicate in Vriendschap ("Amicitate"), le revista del Cultuur en Ontspanningscentrum, Centro de Cultura e Otio (COC, hodie COC Nederland)[5], association de defensa del derectos del homosexuales al qual illes pertine, benque illes non attinge le creation de un gruppo interne de travalio.

Inter 1966 e 1969, Frits Bernard remane occupate in altere projectos e le activitates de Enclave Kring diminue. Le disveloppamento de un secunde phase in le activismo pedophilic non se concretara usque a 1970[4].

Avantiamento transitori (1970–1981)[modificar | modificar fonte]

Al initio del annos 1970, le majoritate del articulos in defensa del pedophilia, le major parte del quales tenta definir le consequentias a curte e longe termino del contactos sexual inter adultos e infantes super istes ultime, son scribite in Nederland, tanto desde perspectivas theoric como practic, per Frits Bernard, Edward Brongersma, Frans Gieles e le psychologo social Theo Sandfort. Le datos utilisate per iste investigatores proveni del analyse directe de pedophilos e de juvenes e adultos qui, durante le infantia o adolescentia, habeva relationes sexual con adultos. In continuitate con le vias aperite in le annos 1950 per Frits Bernard, le activismo pedophilic tende a coincider con un studio plus general super le sexualitate, le familia e le infantes.

Le positiones del NVSH cambia debite al evolution social e al radicalisation de alcun discursos politic e intellectual e on crea, impulsate principalmente per Frits Bernard e Edward Brongersma, le Stiching Studiegroep Pedofilie, Gruppo de Studio super le Pedophilia (SSP), gruppo specific del association, integrate per specialistas infantil, psychiatros e advocatos, le qual realisa un importante labor informative. Le gruppo, que ha como membros Frits Bernard, Edward Brongersma, Ids Haagsma, Wijnand Sengers e Peter van Eeten[1], organisa reuniones septimanal e colecta information super le pedophilia, que es archivate in un centro de documentation situate in Hasselt.

In 1972, le SSP publica le libro Sex met kinderen ("Sexo con infantes")[6], scribite per Frits Bernard in collaboration con Edward Brongersma, Wijnand Sengers, Peter van Eeten e Ids Haagsma. Le obra, que describe le historia de Enclave Kring e del investigation international super le interactiones sexual inter adultos e infantes, in parte stimulate per Enclave Kring e in parte independente, usque ille momento, aperiva le debatto super le pedophilia in Nederland[7] e preparava le fundamentos pro le activismo pedophilic del annos 1970 in Europa occidental[nota 2][1].

In 1973 ha loco in Breda le prime incontro international de pedophilos, organisate per NVSH, que le mesme anno formalisa su section super pedophilia. In 1976 isto prende le nomine Emancipatie van Oudere-Jongere-relaties, Gruppo de Travalio pro le Emancipation del Relationes Intergenerational, e in 1979 passa a appellar se Landelijke Werkgroep Jeugdemancipatie, Gruppo National de Travalio pro le Emancipation del Infantes. In 1974 se organisa in Utrecht, sub le devisa "Pedophilia e Societate", le prime incontro del section super pedophilia de NVSH. On reivindica le dispenalisation del pederastia e le derecto del infantes de "expressar lor sentimentos e necessitates".

Usque al initio del annos 1980, le activistas pedophilic se monstra satisfacte con le progressos de lor causa in Nederland. In 1980, COC declara publicamente que le pedophilia es un question gay e que le liberation homosexual nunquam sera complete sin le liberation del infantes e del pedophilos[8]. Inter 1979 e 1981, le ultime avantiamento significative del activismo pedophilic in le mundo occidental eveni in 1981, quando le Protestantse Stichting voor Verantwoorde Gezinsvorming, Fundation Protestante Nederlandese pro le Disveloppamento Familiar Responsabile (PSVG) distribue in le scholas primari decenas mille de copias de un brochure illustrate titulate Paedophilia[9], a fin de informar le infantes super le pedophilia[10]. In ille momento, plus e plus organisationes feministic, e mesmo unitates del Policia Juvenil, se monstrava favorabile al dispenalisation del pederastia[11]. Ancora in 1984, Edward Brongersma affirmara: "In Nederland, le pedophilia se debatte objectivemente durante le cursos de instruction del academias de policia. Hic, como in le universitates, on se effortia pro poner fin al prejudicios".

Petition de 1979 contra le etate de consentimento[modificar | modificar fonte]

Le 22 de junio 1979 NVSH, le Liga Coornhert pro le Reforma del Legislation Penal, le Confederation Humanitari e le prestre Alje Klamer inviava un petition, junctemente con un lettera con contento simile, al ministro de justitia nederlandese e, simultaneemente, al Parlamento nederlandese. Ambes demandava le dispenalisation del relationes sexual consentite inter infantes e adultos.

Iste petition era signate per diverse organisationes public de benesser social e salute mental, inter le quales era le sequentes[10]:

  • Association General de Libertate Provisional.
  • Association Nederlandese pro le Integration del Homosexualitate (COC).
  • Association Feministic Nederlandese official.
  • Per unanimitate, le committee executive del Partito del Travalio (le partito con le plus grande quantitate de membros).
  • Per unanimitate, le committees executive de quatro partitos politic plus petite que habeva alora representation in le camera inferior nederlandese (Partito Democratic Socialistic, Partito Socialistic Pacifistic, Partito Democratic e Partito Radical).

Como scribeva Jan Schuijer, de NVSH, "apparentemente alarmate pro le successo del petition", le section de psychiatria infantil e juvenil del Societate Nederlandese de Psychiatria se opponeva publicamente al demandas de dispenalisation, affirmante que illo debilitarea le autoritate parental[12].

Cambio moral (1982–1989)[modificar | modificar fonte]

Al initio del annos 1980 ha loco in Europa un cambio moral drastic verso le pedophilia[13]. Le censura se intensifica e le pedophilos comencia a ser reguardate per le opinion public como le criminal le plus abjecte[14]. In iste decade, le idea que qualcunque contacto sexual inter adultos e infantes provoca sequelas psychologic grave super istes ultime deveni un opinion multo extendite[15]. In Nederland, le discursos favorabile al pedophilia experientia un reculamento quando, in parolas de Frits Bernard, le pedophilia es tractate novemente como un infermitate mental[16].

In 1982 se registra officialmente in le Camera de Commercio de Nederland le association Martijn, que devenira le organisation le plus importante e durabile del activismo pedophilic in Europa e facera parte de ILGA usque a 1994. Un de su principal medios de action es le revista Martijn, que in 1986 passa a appellar se OK Magazine, pro Ouderen-Kinderen (Adultos-Infantes), con le voluntate de dirigir se al pedophilos in general, non solmente al homosexual[17].

In 1985 Frits Bernard prende su retiro de su travalio como psychologo, como teste experte e de su functiones in organisationes international[18].

In 1987 se lancea Paidika: The Journal of Paedophilia, un revista academic in anglese dedicate al studio del pedophilia desde un perspectiva positive e normalisator, editate in Amsterdam[19]. Inter le membros de su consilio de redaction, alcunos apertemente favorabile al activismo pedophilic, il ha specialistas como Frits Bernard, Edward Brongersma, Vern L. Bullough e Donald H. Mader. A causa de su character activista, le publication, editate usque a 1995, era attaccate e dispreciate como "revista pedophilic" per su detractores[20][21].

In 1989, le ministro de justitia nederlandese, Frits K. Altes, declarava que on habeva tenite reuniones septimanal super iste subjectos con le FBI e le governo britannic desde 1985. Desde 1984, le Congresso e le Senato del Statos Unite habeva accusate de modo continuate (a traverso le Subcommittee Permanente de Investigationes e le Committee de Affaires Governamental -dirigite alora per le republican William Roth-, que soleva elaborar e diffunder iste typo de accusationes per le pressa national e international) Nederland de ser "[un del] principal exportatores de pornographia infantil al Statos Unite", affirmante que in Amsterdam on auctionava infantes publicamente pro le prostitution e le pornographia, extremo que se demonstrava "insustenibile" mediante le informe final del Gruppo de Travalio super le Pornographia Infantil (publicate in augusto 1986), dirigite per le ministro de justitia mesme[10][22].

Declino e isolamento (1990–2000)[modificar | modificar fonte]

Ma son le annos 1990 que marca un authentic cambio de attitude in Europa[13]. In 1990, le Tribunal Supreme del Statos Unite declara delicto le possession de pornographia infantil[23], mesura que sera imitate plus tarde per altere paises. Desde alora, mille de personas suspiciose de pedophilia sera arrestate sub cargas de possession de pornographia infantil in tote le mundo, super toto a partir del popularisation de internet[nota 3].

Al initio del decade se crea in Nederland International Pedophile and Child Emancipation, Emancipation International del Pedophiles e Infantes (IPCE), un organisation de vocation principalmente informative que promove le debatte academic super le interactiones adulto-infante. Le gruppo celebra reuniones annual e gere un sito web que reuni un importante archivo documental super le pedophilia.

In 1998, Edward Brongersma, qui habeva essite objecto de molestation de su vicinos e de agressiones in le via public a causa de su activismo in favor del acceptation del pedophilia, immerse in un profunde depression decide suicidar se mediante euthanasia, in favor del qual ille se habeva manifestate durante su ultime annos[24]. Depost su morte, su archivos personal e su bibliotheca era transferite al Instituto International de Historia Social de Amsterdam. Un parte de su collection de imagines era confiscate per le policia, que los considerava pornographia infantil[25].

In junio 1994, depost obtener un status consultive como ONG in le Consilio Economic e Social del Nationes Unite e pressionate per le Statos Unite, le Association International de Gays e Lesbianas (ILGA), in su 6e Conferentia Mundial, celebrate in New York, vota le expulsion de su sino de plure organisationes del activismo pedophilic, como NAMBLA, Martijn e Project Truth, per 214 votos in favor e 30 contra, e approba un resolution pro permitter in le futuro necun typo de gruppo o association pedophilic.

Movimento pedophilic hodie (2001–presente)[modificar | modificar fonte]

Logotypo del Partito del Caritate, Libertate e Diversitate.

A causa del contexto social e legislative actual, multe poc personas osa expressar publicamente lor appoio al movimento pedophilic in nostre dies. Le defensa del pedophilia es excludite del debatto public e le poc activistas qui travalia apertemente son anglophone e nederlandese, como Tom O'Carroll, Frans Gieles e Ad van den Berg[26].

In 2006, tres activistas pedophilic, inter illes Ad van den Berg, presidente de Martijn, fundava in Nederland le Partito del Caritate, Libertate e Diversitate (PNVD)[27][28]. Desde su creation, le PNVD era centro de un polemica mundial a causa de alcun propositiones de su programma, como le reduction progressive del etate de consentimento e le legalisation del pornographia infantil. Illo non veniva a participar in le electiones de 2006, pois que illo non succedeva recoltar le numero minime de signaturas exigite per le lege electoral nederlandese pro poter presentar candidatos[29]. Finalmente le partito se dissolveva in 2010[30]. In nostre dies, le Partito Communistic de Grande Britannia (CCP) es le sol partito politic que defende in Europa le suppression del etate de consentimento[31][32].

In 2012, le tribunal de Assen (Nederland) illegalisava le association Martijn. Benque illo se manteneva sempre intra le legalitate in vigor, le procura adduceva que "[le] activitates e ideas del association son contrarie al ordine public e le moral"[33]. Le association se dissolveva immediatemente e claudeva su sito web[34]. Le 2 de april 2013 le illegalisation era annullate per le tribunal de Leeuwarden, post que le association habeva presentate un recurso de appellation. Le tribunal fundamentava su decision in le derecto al libertate de association e in le facto que le activitates de Martijn non pote ser considerate como illegal[35].

Notas[modificar | modificar fonte]

  1. Le nomine Enclave era elegite pro recordar le situation sociologic del pedophilos in le societates occidental.
  2. Junctemente con altere fontes super le influentia de Sex met kinderen, vide Edward Brongersma (1988, ibidem) e le studio criminologic de Michael C. Baurmann (1983), publicate per le Bureau del Policia Criminal Federal German.
  3. In 2008, le Ministerio pro Affaires Interne de Espania publicava un reporto super le evolution del criminalitate in le qual se affirmava que desde le anno 2000 habeva essite arrestate 3.316 personas in le quadro de operationes contra le pornographia infantil in iste pais.

Referentias[modificar | modificar fonte]

  1. 1,0 1,1 1,2 Brongersma, Edward. "Schutzalter 12 Jahre?: Sex mit Kindern in der niederländischen Gesetzgebung". In: Leopardi, Angelo. Der pädosexuelle Komplex (germano). Frankfurt: Foerster Verlag, 1988. p. 212. ISBN 3-922257-66-6.
  2. Sandfort, Theo; Brongersma, Edward; Alex, Van Naerssen. Male Intergenerational Intimacy: Historical, Socio-Psychological, and Legal Perspectives (in anglese). New York-London: Haworth Press, 1991. ISBN 978-0-918393-78-4.
  3. Dares To Speak. Historical and Contemporary Perspective on Boy-Love. Norfolk: The Gay Men's Press. 1997, pp. 34-39.
  4. 4,0 4,1 4,2 Bernard, Frits. "The Dutch Paedophile Emancipation Movement" (in anglese). Paidika: The Journal of Paedophilia, Vol. I, nro 2, 1987. pp. 35-45.
  5. COC Nederland Archived 2012-05-24 at the Wayback Machine. Sito official (in anglese, francese e nederlandese)
  6. Bernard, Frits; Brongersma, Edward; Sengers, Wijnand; Van Eeten, Peter; Haagsma, Ids. Sex met kinderen (in nederlandese). Le Haya: NVSH, 1972.
  7. The Dutch Paedophile Emancipation Movement (in anglese). Paidika: The Journal of Paedophilia, Vol. I, nro 2 (autumno 1987). pp. 35-45.
  8. Error de citation: Etiquetta <ref> invalide; nulle texto esseva fornite pro le refs nominate sandd
  9. PSVG. Pedophilia (in anglese). [s.n.]: Bibliotheca IPCE.
  10. 10,0 10,1 10,2 Leopardi, Angelo. "Verständnis für unsere Gegner? - Aids und die Unterdrückung der Pädophilie". In: Der pädosexuelle Komplex (in germano). Frankfurt: Foerster Verlag, 1988, p. 202. ISBN 3-922257-83-6.
  11. Bernard, Frits. Pädophilie ohne Grenzen (in germano). Frankfurt: Foerster Verlag, 1997. p. 36. ISBN 3-922257-83-6.
  12. Schuijer, Jan. "Tolerance at arm's length: The Dutch experience". Journal of Homosexuality, nro 20, 1990. (in anglese)
  13. 13,0 13,1 Ambroise-Rendu, Anne-Claude. "Un siècle de pédophilie dans la presse (1880-2000)" (archivo) (in francese). Le Temps des médias, nro 1, 2003.
  14. Bastide, Boris. "Le pédophile, figure moderne de l'effroi" (in francese). 20 minutes, 2010-10-14.
  15. Vigarello, Georges. "La certitude d'un irrémédiable trauma" (in francese), 2004, pp. 275-281.
  16. Bernard, Frits. The Dutch Paedophile Emancipation Movement (1887), nota 14.
  17. Carpentier, Philippe. "Du côté des revues" (in francese). L'Espoir, CRIES, nro 26 (julio-augusto 1986).
  18. Error de citation: Etiquetta <ref> invalide; nulle texto esseva fornite pro le refs nominate bro
  19. Bullough, Vern L. "Review of Paidika: The Journal of Paedophilia" (in anglese). Journal of Homosexuality, Vol. XX, nro 1/2 (1990), pp. 319-320.
  20. Dallam, S. J. "Science or Propaganda? An Examination of Rind, Tromovitch and Bauserman" (in anglese). Journal of Child Sexual Abuse, Vol. IX, nro 3/4, 2002. pp. 109-134.
  21. Frank V. York; Knight, Robert H. Homosexual Behavior&Pedophilia [documento in linea] (in anglese)
  22. Error de citation: Etiquetta <ref> invalide; nulle texto esseva fornite pro le refs nominate jann
  23. The History of the Child Pornografy Guidelines Archived 2013-05-31 at the Wayback Machine (in anglese) United States Sentencing Comission, 2009
  24. Cohen-Almagor, Raphael. Euthanasia in the Netherlands: the policy and practice of mercy killing (in anglese). New York: Springer-Verlag, 2004, p. 165.
  25. "Child porn charges laid on Toronto nudist" Archived 2013-09-28 at the Wayback Machine (in anglese). Toronto Sun, 2010-10-03.
  26. Ad van den Berg vóór de PNVD Archived 2013-09-27 at the Wayback Machine (PDF) (in nederlandese). PNVD.
  27. "Dutch will allow paedophile group" (in anglese). BBC News, 2006-07-17.
  28. "Politieke partij voor pedofielen" (in nederlandese). Eindhovens Dagblad, 2006-05-30.
  29. "Un parti pédophile néerlandais autorisé par les tribunaux" (in francese). Le Figaro, 15-10-2007.
  30. Pedopartij ontbonden (in nederlandese). Nu.nl, 2010-03-15.
  31. "Third programme of the Communist Party of Great Britain" (in anglese). Cpgb.org.uk, 2012-02-11. Recuperate 2013-01-01.
  32. "Hands off Roman Polanski! Archived 2013-02-02 at the Wayback Machine" (in anglese). Workers Hammer, nro 209 (hiberno 2009-2010).
  33. Rechter verbiedt pedoclub Martijn (in nederlandese). Volkskrant.nl, 2012-06-27.
  34. Illegale vereniging moet 'activiteiten' staken (in nederlandese). BNR, 2012-06-27.
  35. Hof verwerpt verbod pedovereniging (in nederlandese). NOS. Recuperate le 2013-04-02.

Vide etiam[modificar | modificar fonte]

Bibliographia[modificar | modificar fonte]

Ligamines externe[modificar | modificar fonte]

  • (nederlandese) Intervention de Edward Brongersma e le prestre Alje Klamer in le television nederlandese (1978). YouTube.
  • (nederlandese) Interview con Ad van den Berg in le television nederlandese. YouTube.