Enûma Eliš

Enûma Eliš
instantia de: obra litterari[*]
subclasse de: creation myth[*]
parte de: Babylonian mythology[*]

Marduk, deo poliade de Babylonia. Su nomine es attestate jam in antique fontes sumere (come le Lista del Deos, trovate a Abu Salabikh) in le forma de AMAR.UD (o AMAR.UTU) cum le probabile signification de "Juvene tauro del deo Sol" vel "Juvene descendente del deo Sol", proque le glypho AMAR pote de facto indicar ambe le significationes, sed UD/UTU vole dicer Sol). Ma le nomine cum le qual ille es plus frequentemente appellate in accadico es Bēl (bēlu; rendite del sumero: EN), cum signification de «Senior», «Domino».

Detalio de un kudurru calcari del rege cassita Meli-Šipak II (XII sec. a.e.c.), depingente un serpente-dracon cum cornos (Mušhuššu, litt. «Serpente terribile») e un punta (marru), symbolos del deo Marduk (Museo del Louvre de Paris).

Le Enûma Eliš (in interlingua: "Quando in alto"; in cuneiforme accadic: 𒂊𒉡𒈠𒂊𒇺) es un poema theogonic e cosmogonic in lingua accadic. Pertinente al tradition religiose babylonese, iste poema declama in particular maniera le mytho del creation, e le defias del deo Marduk, divinitate Poliade del citate de Babylonia, le citate amorree fundate in le XIX^e seculo a.e.c.

Le Enûma Eliš era recitate, vel forsan cantate, durante le Akītu, la festa de initio del anno nove a Babylonia, precisemente le quarte die del undece prescribite, in le mense de Nissān.

Cum le poema Enûma Eliš, ascribibile probabilmente al XII seculo a.e.c., Marduk surge a guida del universo tote. In le pietate religiose babylonese ille possede un rolo preeminente e fundamental.