Prime cruciada
Le Prime Cruciada (1096-1099) esseva le prime de una serie de guerras religiose, o Crusadas, initiite, supportate e directionate a vices per le Ecclesia Latin in le periodo medieval. Le objectivo esseva le recuperation del Terra Sancte del dominio islamic. Ben que Jerusalem habeva essite sub le dominio musulman pro centenares de annos, durante le seculo XI, le invasion seljuk del region minaciava le populos christian local, le peregrinationes del West, e mesme le Imperio Byzantino. Le prime initiative pro le Primo Crusada comenciava in 1095 quando le imperator Byzantino Alexios I Komnenos solicitava supporto militar del Consilio de Piacenza in le conflicto del imperio con le turcos conducite per le Seljuk. Isto esseva sequite plus tarde in le anno per le Consilio de Clermont, durante le qual le Papa Urban II appoiava le solicitud Byzantine pro assistentia militar e tamben urgeva le christianos fidel a emprender un peregrination armate a Jerusalem.
Iste appello esseva ben recipite con enthusiastic responsa popular trans omne classes social in le Europa occidental. Gruppos de christianos, preponderantemente pauperes, numerose in milliares, dirigite per Peter le Heremita, un sacerdote francese, esseva le prime a responder. Lo que deveniva cognoscite como le "Crusada del Populo" transitava Germania e se indulgeva in activitates anti-judaic, includente le massacres in le region del Rhin. Al abandonar le territorio controllate per le Byzantines in Anatolia, illes esseva annihilate in un emboscada turc conducite per le Seljuk Kilij Arslan al Battalia de Civetot in octobre 1096.
In lo que deveniva cognoscite como le Cruzata dels Principes, membros del nobilitate supreme e lor seguientes se incipiava a tardum-estate de 1096 e arrivava a Constantinopla inter novembre e april del sequente anno. Isto era un grande host feudal guidate per notabile principes occidental-europee: fortias frances meridional sub Raymund IV de Toulouse e Adhemar de Le Puy; homes de Lorraine superiore e inferiore guidate per Godofredo de Bouillon e su fratre Baldovin de Boulogne; fortias italo-normann guidate per Bohemond de Tarente e su nepote Tancred; como etiam diverses contingentes de fortias frances del nord e flamenc sub Robert Curthose (Robert II de Normandia), Stephen de Blois, Hugh de Vermandois, e Robert II de Flandra. In total e includente non-combatentes, on estima que le fortias habeva un numeration de usque a 100.000.
Le fortias crusade gradualmente arrivava in Anatolia. Con Kilij Arslan absente, un attacco francese e un assalto naval byzantine durante le Siege de Nicaea in junio de 1097 resultava in un victoria initial dels crusaders. In julio, le crusaders conquistava le Battalia de Dorylaeum, combatente arqueros montate turcicamente armate. Post un marcia difficile a travese de Anatolia, le crusaders iniciava le Siege de Antiochia, capturante le citate in junio de 1098. Jerusalem esset attingite in junio de 1099 e le Siege de Jerusalem resultava in le captura de le citate per assalto del 7 de junio usque le 15 de julio de 1099, durante le qual lor defensores esseva ruthlosamente massacrate. Un contraattacco fatimide esseva repulsate plus tarde ille anno in le Battalia de Ascalon, terminante le Prima Cruzata. Postea, le majoritate dels crusaders retornava a lor patrias.
Quatro statos cruzate esseva establite in le Terra Sancte: le Regno de Jerusalem sub Godofredo de Bouillon, ma sin titulo de rege, le Comitato de Edessa, le Principato de Antiochia, e le Comitato de Tripoli. Le presente del Cruzatos se manteneva in le region in alcun forma usque le perdita del ultime fortification important dels Crusatos in le Siege de Acre in 1291. Post iste perdita de omne territorio cruzate in le Levante, il non habeva plus tentativas substantiative de recuperar le Terra Sancte.