Saltar al contento

Johanna de Arco

Non revidite
De Wikipedia, le encyclopedia libere
Illustration de Johanna sur le magazin Figaro Illustré, 1903.

Johanna de Arco (francese moderne: Jeanne d'Arc [ʒan daʁk]; francese medie: Jehanne Darc [ʒəˈãnə ˈdark]; c. 1412[1]30 de maio de 1431), etiam appellate le Puella de Orléans, esse le sancte patrona de Francia, honorate ut defensatrice del nation francese pro su rolo in le Assedio de Orléans e su determination in facer coronar Carolo VII de Francia dum le Guerra del Cento Annos. Asserente de facer le voluntate de Deo, illa deveniva un leader militar importantissime, e succedeva in facer se recognoscer ut le salvatrice de Francia.

Johanna nasceva in un familia de paisanos[2] in Domrémy, in Francia nord-oriental.[3] In 1428, illa demandava de poter vider Carolo VII, affirmante que illa habeva habite visiones inviate la per le archangelo Michele,[4] Sancte Margarita e Sancte Catharina[5] in le quales illa habeva comprehense de deber salvar Francia ab le domination anglese. Convinctissime del devotion e puressa del puella, Carolo inviava Johanna – qui tunc habeva solo dece-septe annos – al Assedio de Orléans ut parte del armea de succurso.[6] Illa arrivava in le citate in april de 1429, con in mano un standardo pro restituer le sperantia a un armea francese quasi completemente demoralisate. Nove dies post su arrivata, i Angleses abandonava le assedio.[7] Postea, Johanna incitava le Franceses a persequer le Angleses in le Campania del Loire – que culminava in un victoria in Patay – dante le possibilitate al Franceses de avantiar verso Reims sine opposition, ubi Carolo esseva coronate rege de Francia con Johanna apud ille. Tote iste victorias inflammava le moral del Franceses, preparante le terreno pro le triumpho final in le Guerra del Cento Annos alicun decennios desde alora.

Post le coronation del rege, Johanna prehendeva parte in le infortunate Assedio de Paris in septembre de 1429, e postea illa falleva in le Assedio de La Charité in novembre del ipse anno. Su rolo in iste disfactas reduceva drasticamente le fiducia que le corte habeva in illa.[8] Al principio de 1430, Johanna organisava un compania de voluntarios pro liberar Compiègne, misse sub assedio per le Burgundianos, alicun alliatos francese del Angleses. Illa esseva capturate per le Burgundianos le 23 de maio.[9] Quamquam illa essayava de escappar, tamen sine succeder, illa esseva consignate al Angleses in novembre. Illa esseva processate con le accusation de heresia,[10] declarate culpabile e sententiate a esser arse vive le 30 de maio de 1431,[11] al etate de dece-nove annos.

In 1456, un tribunal de inquisition revideva le judicio de Johanna e controverteva le verdicto, affirmante que illo esseva plen de deceptiones. Johanna es descripte ut un del filias obediente del Ecclesia Catholic e un symbolo de libertate e independentia. Post le Revolution francese, illa deveniva un symbolo national de Francia. Proclamate un martyre, in 1920 Johanna de Arco esseva canonisate per papa Benedicto XV[12] e, duo annos desde alora, instituite ut sancte patrona de Francia. Illa compare in plure obras artistic, que illos sia de litteratura, musica, pictura, sculptura o theatro.

Referentias

[modificar | modificar fonte]
Ingresso de Johanna in Orléans, 1887, Jean-Jacques Scherrer

Annotationes

[modificar | modificar fonte]
  1. Gies 1981, p. 10; Pernoud & Clin 1986, p. 55; Warner 1981, p. 278.
  2. Gies 1981, p. 1
  3. (francese): Domrémy-La-Pucelle est situé en Lorraine, dans l'ouest du département des Vosges […] dans la vallée de la Meuse. [1]
  4. Pernoud & Clin 1986, p. 113; Sackville-West 1936, p. 58; Sullivan 1996, p. 88.
  5. Pernoud & Clin 1986, p. 113; Sullivan 1996, pp. 88–89.
  6. Pernoud & Clin 1986, p. 113; Sullivan 1996, pp. 88–89.
  7. Barker 2009, p. 119; DeVries 1999, p. 91; Gies 1981, p. 81.
  8. DeVries 1999, p. 156; Gies 1981, p. 130; Harrison 2014, p. 209.
  9. Barker 2009, p. 146; DeVries 1999, pp. 174–177; Harrison 2014, pp. 227–228.
  10. Hobbins 2005, pp. 14–15; Sullivan 1999, p. xviii; Russell 1972, p. 262; Taylor 2006, p. 22.
  11. Lucie-Smith 1976, pp. 281–282; Michelet 1855, pp. 228–229.
  12. Pernoud & Clin 1986, p. 245; Taylor 2012, p. 240.